خب البته اين بحث جنبه هاي مختلفي دارد، مثلا کسي از روي دغدغه مندي در اين فضا مي نويسد و کسي براي ارتباط بيشتر و البته خيلي دسته بندي هاي ديگر. اما اشتراک همه اينها ديده شدن است و به قول بچه بودن. اما اين فضا در ذات خود - گرچه قابل بار کردن خلاقيت و هنرورزي است - فضايي جدي نيست به وي‍ژه براي خلق جهان داستان که يکرنگي و تامل و باورمندي و باورپذيري شرط ورودش است.

به هر صورت به نظر بنده - البته ممکن و محتمل است که دوستان بسياري به عنوان ابزاري کارآمد به اين فضا بنگرند - نويسنده و هنرمند که کارش آفرينش اثر خلاقه است بايد حواسش باشد که کارکرد اين فضا و آورده هايش در چه حد و اندازه ايست. مي توانم اين فضا را به عنوان ويترين يا ايجاد ارتباط و گفتگو بپذيرم اما به عنوان يک محرک توليد اثر خلاق نه و به عنوان فضايي جدي براي نوشتن داستان هرگز.

البته و صد البته بنده نيز واقف به اين امر هستم که در حوزه تاثيرات کلان بر اجتماع و نفوذ در باورها و ذائقه سازي امثال شبکه هاي اجتماعي و حتي وبلاگ هاي کم يا بي مخاطب نيز بسيار موثر هستند اما عرض بنده ناظر بر ادبيات جدي بود.

يا علي مدد.