در دو آيه بعد از اين آيات(46 ـ 48 : روم) ، مجددا چنين ادامه ميدهد تا قصد خود را که تنبّه و عبرت آموزي ست کاملا تثبيت و حجت را تمام کند :
" پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمين را پس از مرگش زنده ميکند. به يقين چنين خدايي زنده کننده ي مردگان است و او بر هر چيزي تواناست. و اگر بادي (زيانبار) بفرستيم و کِشت خود را زردشده ببينند ، قطعا از آن پس (بجاي تنبّه) کافر ميشوند. پس مسلما تو نميتواني مردگان را شنوا کني و نميتواني دعوت خود را به گوش کرها برساني زمانيکه پشت کنند و برگردند. و تو هدايت کننده ي کوردلان از گمراهي شان نتواني بود. تو تنها کساني را مي شنواني که به آيات ما ايمان ميآورند و (در برابر حق) گردن نهاده اند. "
به کمک اين آيات ميتوان به معناي "انتظار" ي که در لابلاي کلمات نويسنده موج ميزند پي برد. در حين بارش باران نيز ، توأمان همگان ترغيب به قدرشناسي و دعوت به آرامش مي شوند.

اين برداشتهاي من بود قصه گوي عزيزم.
تا چه قبول افتد و چه در نظر آيد...